Do połowy XVIIIw. Michorzewo wraz z Michorzewkiem jest własnością rodu Opalińskich herbu Łodzia, władających tymi terenami przez ok. 300 lat. W 1748 roku majątek przechodzi w ręce Józefa Sczanieckiego, syna Mikołaja (1710-1788) starosty śremskiego, ożenionego z Konstancją Gniazdowską, herbu Ossoria, właściciela dóbr w Sarzewie pod Rawiczem. Znaczną część włości Józefa Sczanieckiego, w tym Michorzewo, Brody, Pakosław, Śliwno i Mościejewo, dziedziczy od 1767 roku jego syn, Sylwester Sczaniecki, starosta środzki i poseł na sejm, ożeniony z Anastazją ze Skórzewskich (1750-1835), córką podkomorzego poznańskiego Michała Skórzewskiego z Czerniejewa. W roku 1781 dokupuje on jeszcze od generała Kazimierza Raczyńskiego sąsiadujące Wąsowo, gdzie buduje piękny pałac barokowy i przenosi siedzibę swych majątków. Po śmierci Sylwestra Sczanieckiego w 1786 roku, Michorzewo i pozostałe majątki dziedziczy jego nieletni syn Łukasz Józef Sczaniecki, późniejszy sędzia powiatu poznańskiego, ożeniony w roku 1800 z Weroniką Zakrzewską. Po wcześnie zmarłych: Łukaszu (1810 r.) i jego żonie, pozostają nieletnie dzieci: Konstanty, Stanisław, Kordula, Nimfa i Emilia, znana później działaczka społeczna i patriotyczna. Podupadłymi majątkami administruje dzielnie długo żyjąca babcia Anastazja ze Skórzewskich Sczaniecka, która następnie dzieli je między nieletnie dzieci. Wąsowo i Brody dziedziczy syn Konstanty, a Emilii przypada w podziale Pakosław i Michorzewo z Michorzewkiem. W 1886 roku Emilia zapisuje Michorzewo z Michorzewkiem na rzecz swojego bratanka, Tadeusza Sczanieckiego (1856-1932), który z kolei przekazuje majątek swemu synowi Stanisławowi. Stanisław Sczaniecki zarządza majątkiem do roku 1939, tj. do wybuchu II wojny światowej, a następnie wyjeżdża za granicę i osiada w Szwajcarii.
