1804
Urodzona 20 maja w Brodach Emilia Sczaniecka była trzecim z pięciorga dzieci Łukasza, uczestnika powstania kościuszkowskiego, ziemianina i Weroniki z Wysogota - Zakrzewskich. Wcześniej urodzili się: brat Konstanty i siostra Nimfa, po niej Stanisław i Kordula.
1810
Umiera ojciec Emilii. W roku 1811 postanowiono, iż pani Łukaszowa Sczaniecka zajmie się dziećmi i zamieszka wraz z nimi w Poznaniu.
1813
Młoda Emilka po naukach pobieranych w domu, rozpoczyna swoją edukację na pensji żeńskiej kierowanej przez Jana Samuela Kaulfussa. Młode panny rozwijały się wszechstronnie, edukacja obejmowała znajomość czterech języków: polskiego, niemieckiego, francuskiego i włoskiego; przyrodę, malarstwo, urządzanie mieszkań, roboty ręczne i muzykę. Szkoła została zamknięta.
1815
Edukację dziewcząt kontynuowano w żeńskiej szkole Reida, w której Emilia przebywa do 1818 roku.
1818
Umiera w sierpniu matka Emilii. Opiekę nad dziećmi przejmuje babcia - Anastazja Sczaniecka.
1819
Po śmierci matki siostry (Emilia i Kordula) wyjeżdżają do Drezna, by dalej kształcić się na francuskiej pensji Laforgue.
1820
Emilia wraca do kraju, przebywa u babci Anastazji w Wąsowie. Do niej zjeżdżają się przyjaciele brata Emilii - Konstantego, wśród nich pojawia się także Karol Marcinkowski, który szybko zyskał sympatię młodej Sczanieckiej. Emilia wiąże się uczuciowo z patriotyczną organizacją studentów "Związek Polski". Głównymi jej propagatorami byli Marcinkowski i Koszutski.
1823
Po skończonej edukacji w Dreźnie i powrocie do kraju następuje podział majątku, Emilia obejmuje w swe posiadanie Pakosław oraz dwa mniejsze folwarki Michorzewo i Michorzewko (łącznie około 1500 ha).
1826
Dochodzi do ożywionych ruchów niepodległościowych. Młoda Sczaniecka zaczyna stopniowo przygotowywać się do pracy, którą później podejmie.
1830-31
Po wybuchu rewolucji lipcowej we Francji Sczaniecka weszła w skład delegacji z Wielkiego Księstwa Poznańskiego wysłanej do M. J. Lafayette`a w Paryżu. Kiedy wybucha powstanie listopadowe, organizuje pomoc dla walczącego Królestwa. Zbiera składki pieniężne na potrzeby powstania wśród ziemian, bogatych kupców poznańskich i duchowieństwa, sama ofiaruje 16 tysięcy talarów, co wówczas było ogromną sumą, ponadto sprzedaje część lasu i zapożycza się u Żydów we Lwówku. Wraz z Klementyną Grabowską, Heleną Turnową i Nimfą Łęcką stanęła Sczaniecka na czele Kobiecego Komitetu Pomocy Powstańcom. Ciągle jednak chce być tam, gdzie toczy się walka. Wyjeżdża do Warszawy z fałszywym paszportem. Zaprzyjaźnia się z działającą w Warszawie Klaudyną z Działyńskich Potocką i wchodzi w skład Towarzystwa Dobroczynności Patriotycznej Kobiet. Pracuje jako sanitariuszka najpierw w szpitalu wojskowym w Ujazdowie, potem niesie pomoc rannym powstańcom w szpitalu wolskim, udzielając pomocy m.in. chorym i rannym spod Grochowa. Wdziała wówczas czarny strój, który odtąd miała nosić całe życie; stąd zwano ją wówczas w Warszawie "Czarną Sukienką".
1831
W grudniu spotyka się z Adamem Mickiewiczem. Ich wzajemne kontakty cechował szacunek ale i rezerwa wobec siebie. Emilia zachwycała się twórczością największego z polskich poetów romantycznych, nie pochwalała natomiast jego życia prywatnego. Majątek Pakosław został wyrokiem sądu pruskiego skonfiskowany z powodu udziału Sczanieckiej w powstaniu. Ona sama za udział w powstaniu została skazana na 6 miesięcy więzienia w miejscowości Nysa.
1833
Po wniesionej apelacji król pruski Fryderyk Wilhelm III uchylił decyzję o konfiskacie (9.02.1833), lecz Sczaniecka nadal podlegała obserwacji policyjnej i nie mogła wyjeżdżać z Wielkiego Księstwa Poznańskiego bez zezwolenia władz. Jej przyjazd do Pakosławia stał się okazją do patriotycznej manifestacji. W latach trzydziestych - czterdziestych wieku XIX była jedną z głównych organizatorek kolportażu gazet i książek emigracyjnych oraz ich przerzutu dalej. Kolportowała wydawnictwa zakazane w zaborze pruskim, m.in. "Księgi narodu i pielgrzymstwa polskiego" Adama Mickiewicza. Zaopatrywała zagranicę w książki drukowane w oficynach Walentego Stefańskiego, Napoleona Kamieńskiego i Jana K. Żupańskiego. Z czasem stała się krajową łączniczką emigracji z ziemianami polskimi.
1834
Zaczyna prace związane z podźwignięciem swego majątku. Nie przestaje jednak udzielać pomocy tułaczom polskim na obczyźnie, sierotom, wdowom. Otwiera szkołę dla dzieci wiejskich w Pakosławiu, buduje też w majątku szpitalik dla inwalidów, kalek i chorych.
1835
W lutym międzynarodowe Towarzystwo Monthyona i Franklina nadaje jej złoty medal za zasługi w pracy humanitarnej. Tego medalu "Dobroczyńca Ludzkości" i dyplomu nie wręczono wówczas Emilii, była bowiem cały czas objęta zakazem opuszczania Wielkiego Księstwa Poznańskiego. Dopiero w 1839 roku polscy emigranci przekazali je Emilii.
1835-36 Umierają brat Emilii, babka i Klaudyna Potocka. Emilia zaczyna chorować, pojawiają się dolegliwości serca oraz ataki niewładu nóg.
1838
Umiera siostra - Nimfa Łącka, Emilia przejmuje opiekę nad jej dziećmi i wyjeżdża do Berlina. Tam utrzymuje żywe kontakty ze studiującą młodzieżą polską. W jej domu przebywają tacy goście jak: Mielżyński, Raczyński. Wstępują emisariusze, którzy przez Berlin udawali się do kraju lub z niego wracali. W tym samym roku spłonął jej pałac w Pakosławiu.
1843
Sczaniecka wraca do Księstwa. Jednak z powodu choroby wyjeżdża za granicę na kurację. W Brukseli spotyka się z Lelewelem. Po miesięcznej kuracji udaje się do Londynu, potem do Paryża, gdzie poznaje emigrację polską. Bywa u ks. Adama Czartoryskiego, spotyka Juliusza Słowackiego, Ludwika Mierosławskiego, uczestniczy w koncercie Fryderyka Chopina.
1844
Powrót do Pakosławia. Sczaniecka wyjeżdża do Poznania i prowadzi bogate życie towarzyskie. Zawiera nowe znajomości, poznaje Żmichowską, Dembowskiego, Libelta.
1845
Heltman i Mierosławski odwiedzają Emilię w Pakosławiu.
1846
Sczaniecka wyjeżdża do Berlina, podejmuje starania o polepszenie doli więzionych działaczy wielkopolskich.
1847-48
Na wieść o rewolucji w Berlinie, zaczyna organizować w Poznaniu służbę sanitarną, opatrunki, leki. Zorganizowała Kobiecy Komitet Powiatowy w Buku, przebywając w Poznaniu aktywnie współdziałała w tworzeniu lazaretów, m.in. we Wrześni. 29.04. tegoż roku brała udział w udzielaniu pomocy rannym w bitwie o Książ, następnie kierowała lazaretem zorganizowanym w pałacu miłosławskim, była też na pobojowisku pod Sokołowem koło Wrześni oraz wizytowała lazarety polskie między Trzemesznem i Śremem, współpracując m.in. z Bibianną Moraczewską, Marią Bolewską, Sabiną Malicką, Konstancją Jarochowską. Kierowała również szpitalem zorganizowanym w pałacu Działyńskich w Poznaniu i wraz z Bolewską i Malicką opracowała regulamin tego szpitala. Po upadku szpitala założyła w Pakosławiu przytułek dla kalek - weteranów.
1853-55
Klęski żywiołowe doprowadziły do wielkiego niedoboru płodów rolnych i fali głodu. Sczaniecka zawiesza wyjazdy zagraniczne i zajmuje się ratowaniem gospodarki w majątku. W styczniu współorganizuje uroczystą mszę żałobną za duszę zmarłego Adama Mickiewicza. Interesuje się także sprawą wystawienia w Poznaniu pomnika wieszcza.
1861
Sczaniecka występuje z inicjatywą gospodarczą. Utworzyła w swych majątkach fundusz zapomóg dla dworskiej czeladzi i komorników w dobrach pakosławskich. Za wszelką cenę chce uniknąć sprzedaży polskich włości w ręce Niemców.
1863
Wybucha powstanie styczniowe. Emilia staje się inspiratorką utworzenia Komitetu Niewiast Wielkopolskich. Organizuje w Poznaniu kursy pielęgniarskie dla kobiet. Wykłady prowadzili jej znajomi z 1848 roku - Teofil Matecki i Ludwik Gąsiorowski. Organizuje szpital w Strzelnie, sama finansuje jego potrzeby i pracuje tak ofiarnie jak przedtem. Swój lazaret zamyka w czerwcu po opuszczeniu go przez chorych.
1864
Organizuje Kółko Pań Wielkopolskich, które rozpoczyna zbieranie funduszy na pomoc dla weteranów powstań przebywających na emigracji i kształcenie młodych emigrantów.
1866-67
W czasie wojny prusko - austriackiej Sczaniecka tworzy wraz z innymi paniami Komitet Opiekuńczy nad jeńcami austriackimi, których przywieziono do fortów poznańskich
1870
Pani Emilia przekazuje swoje udziały na walnym zebraniu Towarzystwa Pomocy Naukowej im. Karola Marcinkowskiego w Spółce Bazarowej w wysokości 1000 talarów na Rzecz Towarzystwa.
1877
Otwiera ochronkę dla dzieci wiejskich w Pakosławiu. Książki kupuje z własnych funduszy.
1886
Powołuje ochronki w Michorzewie i w Michorzewku. Występuje z propozycją założenia Banku Ziemskiego, który ratowałby polski stan posiadania poprzez kupno zagrożonych własności ziemskich.
1892
Emilia Sczaniecka traci możność swobodnego poruszania się. Podkreśla jak ważne jest jawne bądź konspiracyjne nauczanie historii i języka ojczystego.
1896
Emilia Sczaniecka umiera 11 maja w Pakosławiu. Pochowano ją na przykościelnym cmentarzu w Michorzewie. Nie dążyła do chwały i zaszczytów. Zdobyła je dzięki ciężkiej pracy samarytańskiej, patriotycznej i organizacyjnej. Jest uosobieniem serdeczności, życzliwości i dobroci. To kobieta pełna cnót i wartości ponadczasowych.
Na podstawie http://www.kold.pl/site/szlakiem_emilii_szczanieckiej